Herbata – co warto o niej wiedzieć?

erbatę pija się wszędzie. Jej powszechna dostępność sprawia, że spożywa się ją prawie jak wodę. W przeciwieństwie do innych krajów, Japończycy wierni tradycji, kultywują jej picie w formie rytuału, noszącego nazwę: Chanoyu.
Nie każdy z nas wie, że początek picia herbaty ma też swoją legendę.

Pierwszą osobą, która miała spożywać ten trunek, według starożytnych podań był chiński cesarz Szen-nung i to na ponad 3 tysiące lat p.n.e. Legenda mówi, że liście krzewu herbaty, który rósł obok kociołka z wodą, ustawionego nad ogniskiem wpadły niesione z wiatrem do wrzątku.

Cesarz zauroczony zapachem wrzątku spożył go wraz z obecnymi w jego otoczeniu ludźmi i zachwycił się aromatycznym napojem. Od tej chwili zbiory młodych pędów herbacianych stały się rytuałem, którego dokonywały równie młode i piękne jak pąki liści herbacianych dziewczęta. Do dziś najdroższe gatunki herbat produkowane są ze zbiorów ręcznych. Warto wspomnieć, że zbiory liści odbywają się 5 razy do roku.

Herbata to napój, jaki powstaje z wysuszonych liści krzewu herbacianego. Zawiera teinę, substancję garbnikową oraz olejki aromatyczne. Substancje w niej zawarte pobudzają układ nerwowy oraz wspomagają pracę serca. Osobom dbającym o kalorie z pewnością przypadnie do gustu informacja o tym, że nie zawiera ona kalorii. Żywieniowcom sen z powiek spędza fakt, że nie zawiera ona żadnych wartości odżywczych, a dodatkowo zawarta w niej teina usuwa witaminę C, znajdującą się w mleku, które tworzy tzw. bawarkę. Z kolei paniom lubiącym ten napój zaleca się ostrożność w spożywaniu tej używki, gdyż naukowcy przedstawiają badania mówiące, że spożywanie dużej ilości herbaty wysusza gruczoły a z tym, wiąże się szybciej następujący proces starzenia skóry. Osoby w podeszłym wieku powinny znacznie ograniczyć spożycie tego napoju ze względu na zawartość puryny. Związek ten wpływa negatywnie na osoby cierpiące na dnę moczanową oraz artretyzm.

Smak herbaty zależy również od sposobu jej parzenia. Herbatę należy pić świeżo po zaparzeniu, gdyż posiada wtedy małą ilość garbników i osadu a jej smak jest intensywniejszy. Każdy kraj ma swój obyczaj dotyczący picia i parzenia herbaty. W Chinach pije się herbatę bez cukru, z kolei w Kirgistanie zielona herbata gotowana jest z tłuszczem baranim z dodatkiem soli.

Smak herbaty w dużej mierze zależy nie tylko od jej parzenia, ale również od sposobu jej przechowywania. Suchą herbatę należy umieszczać w metalowych bądź szklanych naczyniach, które muszą być szczelnie zamknięte. Taki sposób przechowywania zapobiega ulatnianiu się aromatu, który zawierają liście oraz chroni je przed przyjmowaniem obcych zapachów, będących w jej otoczeniu.

Pola herbaciane znajdują się w Gruzji, w Afryce, jak również w Indiach. Ze względu na smak, aromat oraz kraj pochodzenia wyróżniamy następujące rodzaje herbat:

• Gruzińskie – silny, specyficzny aromat, wśród nich herbata zielona nie fermentowana, która jest doskonałym środkiem wspomagającym pracę serca;
• Chińskie – słomkowa barwa;
• Indyjskie – złota barwa oraz cierpki smak;
• Cejlońskie – złoty kolor, łagodny smak, mało intensywny zapach.

Pomimo iż kawa weszła już dawno na salony, to nadal zapraszamy się na herbatę. Gorąca herbata jest nieodłącznym elementem chłodnych wieczorów z kolei w letnie dni, nic tak nie chłodzi, jak gorąca i mocna herbata, która powoduje pocenie się, a co za tym idzie, schłodzenie skóry.